«πυρ-πόλις-ει»: πυρ-πόλη-ση και πυρ-πολίτες

Πυρ πόλις ει; (2) Όχι, αυτό δεν το έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, το έπρατταν όμως. Η πόλη [άστυ] αποτελεί προϊόν της φωτιάς, ή αλλιώς, το πυρ γεννά αστικότητα. Ακόμη και η πλατεία Συντάγματος ήταν κάποτε δάσος. Πιθανότατα είχε και τροπικά άγρια ζώα –πλέον έχει άτροπα. Κάποιοι, εμπρηστές, το πυρπόλησαν και οικειοποιήθηκαν τη γή.

Πολλούς αιώνες αργότερα, τα μεσαιωνικά χαρακτικά και πίνακες απεικονίζουν ένα απόλυτα φαλακρό λεκανοπέδιο. Είναι γνωστό άλλωστε πως γενικότερα η ανθρώπινη παρουσία στον πλανήτη είναι παρασιτική, καταστροφική. Το γνωρίζουμε, βιώνουμε ένα πεπτωκότα κόσμο. Η ανθρωπότητα ελαύνει μέσα από τον εκφυλισμό της φύσης.

Οι φάσεις αποικισμού και ίδρυσης πολιτισμού είναι τρείς και είναι απλές ώστε να τις συλλαμβάνει και ο πρωτόγονος άνθρωπος, ο κοινός αποικιστής, ή στις μέρες μας, ο αναπτύσσων: Ο εμπρησμός, η αποψίλωση και η εκποίηση - η ανάπτυξη προς καλλιέργεια ή οικοδόμηση. Μετά όμως, αναμένεται τουλάχιστον, πως επέρχεται ωρίμανση, η πόλη γεννά κάτι πέρα από τα απαραίτητα, γεννά πολιτισμό. Συντάσσει θεσμούς και μέσω αυτών, τρόπους διαφύλαξης των ισορροπιών με τη φύση. Πιθανά προάγει τρόπους οικονομικής ανάπτυξης που δεν επαφίενται πλέον στην εκποίηση θεόδοτων αγαθών όπως η γή. Αν συνεχίσει να βιώνει ένα καθεστώς άγριας δύσης, καταπατητών, εμπρηστών και λοιπών αυθαιρεσιών, νοσεί.

Η Αθήνα, η Ελλάδα εν γένει, θεωρείται η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, λέμε. Ίσως γι αυτό ακριβώς συνεχίζει προκλητικά να επιδεικνύει τη βιαιότητα αυτού του πολιτισμού, της απληστίας και της συγκαλυμμένης ασυδοσίας: του εμπρησμού και της καταπάτησης. Ίσως γι αυτό τόσο κεντρικά, στην πρωτεύουσα ενός έθνους ανθεί η αναπτυξιακή αυθαιρεσία: η κοιτίδα ενός πολιτισμού, η μητρόπολη, οφείλει να παραμένει άσβεστη φλόγα, ένα αέναο σύμβολο των μεθοδεύσεων αυτού, επιδεικνύοντας ακατάβλητη δυναμική και διάθεση για «ακόμη περισσότερο».

Υπό το πρίσμα αυτό, αποτελεί θεμελιώδη προτεραιότητα να ανασταλεί κάθε πρωτοβουλία για τη σύνταξη κτηματολογίου, για τη μεταβολή του καθεστώτος καιροσκοπικού  πιονιερισμού και απροκάλυπτης επίκοισης της ελληνικής υπαίθρου, διότι αν συμβεί αυτό, σβήνεται, απενεργοποιείται το πολιτισμικό πρότυπο της ελεύθερης αγοράς, της ιδιωτι[α]κής πρωτοβουλίας. Ίσως αυτό ακριβώς είναι το ανομολόγητο ιδεολόγημα της πλήρους παράλυσης και υποκρισίας που παρατηρείται. Ίσως γι αυτό παραμένουμε σχεδόν η τελευταία χώρα του δυτικού κόσμου ουσιαστικά χωρίς κτηματολόγιο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ή μάλλον είναι ενδεικτικό της πολιτισμικής εκλέπτυνσης, ή αντίστροφα, του εκχυδαϊσμού μιας κοινωνίας, η αντιστοιχία οικονομικής πυραμίδας και μορφωτικού επιπέδου. Βρίσκει κανείς τους πλήρως αναλφάβητους εργάτες των βάναυσων τεχνών να θησαυρίζουν στην [ουσιαστικά μαύρη] αγορά ακινήτων, πρωτεργάτες και κύριους επενδυτές, συντελεστές της χυδαίας ανοικοδόμησης και ταυτόχρονα πρωτοπόρους της παράνομης εργοδότησης αλλοδαπών ή ακριβέστερα λαθρομεταναστών.

Στο άλλο άκρο της ίδιας εξίσωσης αντίκειται ο ανομολόγητος εκπεσμός των εντεταλμένων διδασκόντων της ανώτατης εκπαίδευσης, που με [ολοένα και πιο] κουτσές συμβάσεις και τεράστιες καθυστερήσεις λαμβάνουν την πενιχρή αμοιβή τους ώστε να καλύψουν στοιχειωδώς τα έξοδα κίνησής για τη λειτουργία κρατικών ιδρυμάτων έτσι και αλλιώς κείνται συνήθως κλειδωμένα.

Αν η τελευταία εναπομένουσα «βιο-μηχανία» είναι στον ελλαδικό χώρο, η «ανάπτυξη ακινήτων», που έμμεσα συνυφαίνεται την καταπάτηση, τον εμπρησμό, που εκποιεί αυτό το οποίο άλλοι αγωνίστηκαν ώστε να ανακτήσουμε, αυτό που δεν παράχθηκε από εμάς, την ελληνική γή, τότε μάλλον πορευόμαστε την αντίστροφη πορεία από αυτή που προσποιούμαστε. Άλλωστε η βδελυγματική συνταγή της αρριβίστικης «προσωπικής από-κατάστασης» [ή μάλλον αποσύνθεσης] όχι μόνο δεν εκλείπει αλλά ανθεί, αφού η προγονική βάση της κοινωνικής πυραμίδας διογκώνεται από τον όχλο αναλφάβητων αλλοεθνών εποίκων που εναποτίθενται σε διαδοχή της μαζικής εγχώριας μετοίκησης της μεταπολεμικής περιόδου.

Του Αριστοτέλη Δημητρακόπουλου

1.Το κείμενο πυρο-δότησαν σκέψεις μετά από έρευνα αγοράς ακινήτων στην Αττική, που έδειξε πόσο γρήγορα υφαρπάζονται από «ιδιώτες» οι οικοπεδοποιημένες εκτάσεις κατόπιν εμπρησμών. Πυρ πόλις ει; = Φωτιά είσαι πόλη;

2. Πυρπόληση > Πυρ πόλις ει; = Φωτιά είσαι πόλη; Αρχαιοφανές πλασματικό απόφθευγμα, «Γλωσσολογικός» σαρκασμός, «Φιλοσοφική» ειρωνία/ερώτημα, λογοπαίγνιο.