ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ

ΤΑ ΨΗΛΑ ΚΤΗΡΙΑ

HyperBuildings (‘Υπερ-Κτίρια’) στην περιοχή του Ελληνικού.-Μια ρηξικέλευθη πρόταση για την πόλη της Αθήνας.

19 Απρίλιος, 2007

HyperBuildings (‘Υπερ-Κτίρια’) στην περιοχή του Ελληνικού.-Μια ρηξικέλευθη πρόταση για την πόλη της Αθήνας.

Στη σημερινή παγκόσμια κοινωνία των 20 και πλέον ‘μεγαπόλεων’ με πληθυσμό περίπου 20 εκατομμύρια κατοίκους είναι δεδομένη πλέον η αποδοχή του ουρανοξύστη ως του κτιριακού τύπου ο οποίος αποτελεί την απάντηση στο συνεχώς διευρυνόμενο πρόβλημα μαζικής αστικοποίησης.

Του Αλέξιου Βανδώρου

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ

Συμμετοχή των Αρχιτεκτόνων Βανδώρου Αλέξιου και Βλαχοδήμου Γιώργου στον παγκόσμιο διαγωνισμό με τίτλο: ’06 SKYSCRAPER – ARCHITECTURAL COMPETITION’ που διοργανώθηκε από το φορέα ‘eVolo Architecture’ με έδρα την Αμερική το χρονικό διάστημα: Αύγουστος 2005 – Ιανουάριος 2006 μέσα από το διαδικτυακό τόπο:
http://www.evolo-arch.com

ο διαγωνισμός

O ‘eVolo’ είναι ένας διεθνής οργανισμός που έχει ως σκοπό την ανάπτυξη των αρχιτεκτονικών ιδεών στον 21ο αιώνα.
Σκοπός του συγκεκριμένου διαγωνισμού ήταν να εξερευνήσει το μέλλον ενός από τους πιο ενδιαφέροντες αρχιτεκτονικούς κτιριακούς τύπους, του ουρανοξύστη, καθώς και νέες ιδέες πάνω στη σκέψη της ‘κάθετης πόλης’ (vertical city). Τα ερωτήματα που τέθηκαν ήταν: ποια είναι η θέση του ουρανοξύστη στην πόλη του 21ου αιώνα; Ποιες είναι οι επιδράσεις του στο αστικό περιβάλλον; αποτελεί ο σύγχρονος ουρανοξύστης μια αυτόνομη πόλη; Χάνεται πλέον η ανθρώπινη κλίμακα;
Με βάση τα ερωτήματα αυτά ζητήθηκε μια θεωρητική-σχεδιαστική πρόταση χωροθέτησης ψηλών κτιρίων σε περιοχή της κρίσης του μελετητή, χωρίς συγκεκριμένο κτιριολογικό πρόγραμμα, ανάλογα με τα προβλήματα της περιοχής.

ανάλυση

Στη σημερινή παγκόσμια κοινωνία των 20 και πλέον ‘μεγαπόλεων’ με πληθυσμό περίπου 20 εκατομμύρια κατοίκους είναι δεδομένη πλέον η αποδοχή του ουρανοξύστη ως του κτιριακού τύπου ο οποίος αποτελεί την απάντηση στο συνεχώς διευρυνόμενο πρόβλημα μαζικής αστικοποίησης.
Το βασικό ερώτημα των τελευταίων χρόνων είναι το κατά πόσο μπορεί ένας ουρανοξύστης να αποτελέσει μια αυτόνομη πόλη, και ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της πράξης τόσο για το ανθρώπινο γένος, όσο και για τον αστικό ιστό όπως είναι γνωστός για εκατοντάδες χρόνια.
Θα καταλήξουν τελικά όλοι οι κτιριακοί τύποι, στο τέλος, σε ξεχωριστά διαμερίσματα μέσα σε μεγαλουπόλεις τεράστιων πύργων; Πολλοί προλέγουν ότι η οικονομική και πληθυσμιακή ανάπτυξη του κόσμου είναι τέτοια, που η μόνη λύση για την ανθρωπότητα είναι να συγκεντρωθεί σε μεγάλες πόλεις, χτίζοντας όλο και ψηλότερα έτσι ώστε να εξοικονομήσει ελεύθερη γη για παραγωγή τροφής και ελπίζοντας στην μακροπρόθεσμη άφιξη του αειφόρου οικολογικού πύργου (eco-scraper).
Η ανάπτυξη του Τόκυο – το παράδειγμα μιας μεγαλούπολης άβολα προσαρμοσμένης σε πολύ περιορισμένο χώρο – έχει εγείρει μια σειρά από ιδέες για υπερ-πύργους (supertowers), χτισμένους ακόμα και μέσα στη θάλασσα. Τέτοιες σκέψεις αποτελούσαν κάποτε επιστημονική φαντασία, αλλά πλέον είναι απολύτως δυνατά από κατασκευαστική άποψη: αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το να χρηματοδοτηθούν είναι ευκολότερο από το να καταλάβουν οι πολιτικοί την ανάγκη τους.
Η τεχνολογία έχει φτάσει πλέον σε τέτοια επίπεδα, ώστε να μπορεί να φανταστεί κανείς γιγάντια οικοδομήματα τα οποία να είναι σε θέσει να τα κατασκευάσει. Όταν το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο (Taipei 101) έχει ύψος 508 μέτρα, το επόμενο πιο ψηλό κτίριο που κατασκευάζεται (Bujr Dubai) έχει ύψος πάνω από 600 μέτρα και έχει γίνει κατασκευαστική μελέτη για ένα κτίριο (Sky City) με ύψος 1000 μέτρα, τότε το σενάριο της κατακόρυφης πόλης κάθε άλλο παρά πραγματικό και επίκαιρο είναι. Σήμερα ο μισός πληθυσμός της Γης είναι συγκεντρωμένος σε μεγάλες πόλεις, ενώ ορισμένες πόλεις – περίπου 20 στον κόσμο – έχουν μετατραπεί σε ‘megacities’ με πληθυσμό κοντά στα 20 εκατομμύρια κατοίκους.

Με βάση αυτό το δεδομένο, καθώς και με την ελευθερία επιλογής χωροθέτησης, επιλέχθηκε η πόλη της Αθήνας ως μια ‘μεγαπόλη’ προς διερεύνηση. Για τα πληθυσμιακά δεδομένα της Ελλάδας, η Αθήνα είναι κάτι παραπάνω από μεγαλούπολη καθώς συγκεντρώνει το μισό σχεδόν πληθυσμό της χώρας.
Επειδή η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο, στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής υπάρχουν αρκετά φυσικά εμπόδια για την ανάπτυξη μιας πόλης κατά πλάτος. Παρολαυτά η Αθήνα έχει αναπτυχθεί σε πολύ μεγάλη έκταση εξαιτίας της μη ύπαρξης ψηλών κτιρίων (μέγιστο ύψος 27 μέτρα) και της δυνατότητας συγκέντρωσης πληθυσμού σε ορισμένες περιοχές. Η ανάπτυξη όμως έχει φτάσει στα όρια της και καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν να έρχονται στην πόλη το πρόβλημα εντείνεται όλο και περισσότερο. Τα δίκτυα δεν επαρκούν και η κυκλοφοριακή κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει. Για τους λόγους αυτούς κρίναμε ότι η Αθήνα πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για μια πειραματική μελέτη τοποθέτησης ορισμένων υπερ-κατασκευών, με κύριο στόχο την αντιμετώπιση των μειζόνων προβλημάτων της ευρύτερης περιοχής, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε αισθητικές αντεγκλήσεις προκύψουν.
Και φυσικά εννοείτε ότι με τον όρο ‘αισθητικές διαφωνίες’ αναφερόμαστε στη γνωστή αντίδραση που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην Αθήνα και έχει να κάνει με το γεγονός ότι τοποθετώντας ψηλά κτίρια θα χαθεί το περίφημο αττικό τοπίο και θα κρυφτεί η Ακρόπολη.
Λαμβάνοντας υπόψιν τον αριθμό των κατοίκων και την ανεξέλεγκτη χωρική διασπορά της ‘πόλης’ της Αθήνας διερευνήθηκε το σενάριο τοποθέτησης ορισμένων ουρανοξυστών – ‘μεγακτιρίων’ στον αστικό ιστό. Ως ‘οικόπεδο’ επιλέχθηκε η περιοχή του Ελληνικού, κυρίως λόγω μεγέθους, αλλά και της στρατηγικής θέσης-σύνδεσης με την υπόλοιπη πόλη.


Γενική Κάτοψη – Υπάρχουσα κατάσταση στην περιοχή του Ελληνικού.

πρόταση

Αντιδρώντας επομένως στην αντίδραση και διερευνώντας την έννοια της πόλης-κτιρίου (vertical city) προτείνεται η δημιουργία μιας ομάδας 4-5 ουρανοξυστών, ύψους 420 μέτρων ο καθένας, δημιουργώντας μια νέα αυτόνομη ζώνη, μιας πόλης μέσα στην πόλη.


Πανοραμική άποψη χωροθέτησης 5 ‘μεγακτιρίων’ στο γήπεδο του Ελληνικού.

Η ομάδα αυτή θα μπορούσε να αποτελείται από ανισουψείς εκδοχές του μοντέλου του υπερ-κτιρίου που μελετήθηκε ώστε να μην προκαλεί η επανάληψη και η ομοιομορφία η οποία δεν αποτελεί κομμάτι της μελέτης απλά μια γραφική αναπαράσταση μιας συστάδας κτιριακών όγκων. 


Πανοραμική άποψη εναλλακτικής χωροθέτησης 5 ‘μεγακτιρίων’ στο γήπεδο του Ελληνικού.

Στην πράξη οποιαδήποτε (α)πιθανη εφαρμογή μιας τέτοιας επέμβασης δε θα αντιμετωπιστεί από έναν μελετητή, αλλά από μια ομάδα διαφορετικών αρχιτεκτονικών γραφείων – κάθε ένα από τα οποία θα δώσει στην πόλη της Αθήνας τη δικιά του εκδοχή και σύλληψη.

Κάθε ένα από αυτά τα κτίρια μπορεί να φιλοξενήσει 25.000 κατοίκους και περιέχει εκτός από χώρους κατοικίας, χώρους αναψυχής, αθλητισμού, περίθαλψης, παιδείας, εμπορίου, πρασίνου και γενικότερα λειτουργίες μιας σύγχρονης πόλης. Πρόκειται για ένα σχεδόν αυτόνομο κτίριο-πόλη το οποίο παρέχει στους κατοίκους όλες τις ανέσεις και τις υπηρεσίες που παρέχει μια κωμόπολη.


Προοπτική απεικόνιση ‘μεγακτιρίου’ από το επίπεδο του εδάφους.

Με τις νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο, όπου μπορεί κανείς να διαβάσει, να σπουδάσει, να γιατρευτεί, να δουλέψει μέσα από αυτό, τότε ουσιαστικά πρόκειται για ένα κτίριο στο οποίο μπορεί κανείς να γεννηθεί μέσα σε αυτό και να περάσει όλη του τη ζωή εκεί. Όσο απάνθρωπο και αποκρουστικό ακούγεται αυτό το σενάριο στους περισσότερους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους, δε μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι με την μόλυνση του περιβάλλοντος και τις επικείμενες κλιματικές αλλαγές, το σενάριο των ‘υπερ-κτιρίων-πόλεων’ δεν είναι και τόσο παράδοξο, ούτε απέχει πολύ από την πραγματικότητα..

Κάθε υπερ-κτίριο αποτελείται από 6 μπλοκ 13οροφων κτισμάτων με ύψος 61 μέτρα το καθένα (9 μέτρα η βάση που περιέχει όλες τις εγκαταστάσεις και 13 όροφοι με μικτό ύψος 4 μέτρα ο καθένας), καθώς και ενός σταυρωτού συνδέσμου στο ψηλότερο επίπεδο το οποίο περιλαμβάνει μέρος των εγκαταστάσεων του κτιρίου, το ελικοδρόμιο και στηρίζει το στέγαστρο του τελευταίου μπλοκ.


Προοπτική απεικόνιση του ανώτερου τμήματος ενός ‘μεγακτιρίου’.


 

Τα μπλοκ απέχουν μεταξύ τους 20 μέτρα ώστε να επιτευχθεί ο φυσικός αερισμός και φωτισμός τους, καθώς και η βιοκλιματική λειτουργία του κτιρίου η οποία ενισχύεται με τη φύτευση των δωμάτων και των ισόγειων πλατειών κάθε μονάδας. Το ένα μπλοκ είναι υπόγειο και περιλαμβάνει κυρίως εμπορικές ζώνες, χώρους αναψυχής και ψυχαγωγίας, καθώς και θρησκευτικούς χώρους και περιμετρικά του υπάρχουν μεγάλα υπόγεια πάρκινγκ για την εξυπηρέτηση των αναγκών ενός τέτοιου οικοδομήματος, καθώς και συνδέσεις με τις στάσεις του Μετρό καθώς και με τα άλλα γειτονικά υπερ-οικοδομήματα.


Γραμμική τομή ‘μεγακτιρίου’.


Τα τρία ανώτερα μπλοκ φιλοξενούν σχεδόν αποκλειστικά ζώνες κατοικίας με ορισμένες εμπορικές ζώνες ενδιάμεσα. Το πρώτο μπλοκ περιλαμβάνει τους χώρους περίθαλψης, καθώς και κατοικία, ενώ το δεύτερο μπλοκ την εκπαίδευση και τους χώρους άθλησης. Από το κτιριολογικό πρόγραμμα μπορεί να διακρίνει κανείς την πρόθεση να αποτελέσουν τα κτίρια αυτά αυτόνομες μονάδες κατοικίας με την παροχή όλων των απαραίτητων για την ασφαλή και υγιή διαβίωση μέσα σε αυτά.


Προοπτική εξωτερική απεικόνιση ενός τυπικού 13όροφου μπλοκ ενός ‘μεγακτιρίου’.

Ο βιοκλιματικός, οικολογικός και ενεργειακός σχεδιασμός τους, είναι μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης σχεδιαστικής αντίληψης και ενισχύουν ακόμα περισσότερο την αυτονομία των κτιρίων αυτών. 


Λεπτομέρεια βιοκλιματικής μελέτης ενός ‘μεγακτιρίου’.


Η αποκόλληση των επιμέρους συμπαγών μαζών επιτρέπει την ελεύθερη κυκλοφορία του αέρα η οποία ενισχύεται από την ελεγχόμενη κατακόρυφη ροή που πραγματοποιείται από την κεντρική οπή που υπάρχει στα ανώτερα τμήματα. Η οπή αυτή δημιουργεί το φαινόμενο της ‘καμινάδας’ και δίνει τη δυνατότητα - ανάλογα με την εποχή του χρόνου και τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες – να ρυθμίζεται μηχανικά η ποσότητα του φυσικού αέρα που θα διακινείται κατακόρυφα στο κτίριο. 


Τομή - Βιοκλιματική λειτουργία ‘μεγακτιρίου’.

 Η φύτευση των δωμάτων των επιμέρους τμημάτων συνεισφέρει σημαντικά στη δημιουργία κατάλληλων φυσικών συνθηκών διαβίωσης σε συνδυασμό με τη δημιουργία ζωνών πρασίνου περιμετρικά σε ορισμένους ορόφους.
Σημαντικό ρόλο στη βιωσιμότητα της κατασκευής έχει η κατασκευή του κατώτερου τμήματος κάθε 13όροφου μπλοκ – το οποίο περιέχει τις Η/Μ εγκαταστάσεις της εκάστοτε ομάδας – η οποία δημιουργεί μια υποχώρηση στον εσωτερικό δακτύλιο, όχι μόνο για μορφολογικούς λόγους αλλά κυρίως για να υποδεχτεί μια σειρά από ηχοαπορροφητικά πάνελ τα οποία αποτρέπουν την πλήρη διάχυση του ήχου και τη δημιουργία φαινόμενων τρομερής ηχορύπανσης στο εσωτερικό των τμημάτων.


Λεπτομέρεια λειτουργίας – σύνδεσης μεταξύ δύο μπλοκ ενός ‘μεγακτιρίου’.

Η σχεδιαστική προσέγγιση προέκυψε εν μέρει και από τη στατική λειτουργία κάθε υπερ-κτιρίου, και βασίζεται σε ένα σύστημα 4 ορθογώνιων πυλώνων-ποδιών πλάτους 25Χ30 μ. οι οποίοι ενώνονται στη βάση με ημικυκλικές αντηρίδες, ενώ κάθε μπλοκ έχει διάμετρο 180 μέτρων στη βάση του και στηρίζεται περιμετρικά στους 4 πυλώνες.
Ανάμεσα στα ‘μεγακτίρια’ και κάτω από αυτά υπάρχουν επαρκείς χώροι στάθμευσης και ζώνες πρασίνου, καθώς και σύνδεση με όλα τα διαθέσιμα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας.


Τυπική χωροθέτηση 5 ‘μεγακτιρίων’ στην περιοχή μελέτης – Αστικός σχεδιασμός περιοχής μελέτης.

 

Η χωροθέτηση των υπερ-κατασκευών αυτών στην πόλη της Αθήνας, ύστερα από πολεοδομική και χωροταξική μελέτη, κρίθηκε ότι πρέπει να γίνει σε ένα από τα μεγαλύτερα αδιάθετα αυτή τη στιγμή οικόπεδα κοντά στο κέντρο της πόλης. Η περιοχή επομένως αυτή είναι το Ελληνικό και επιλέχθηκε για πλήθος λόγων.
Καταρχάς η στρατηγική του θέση, η οποία ενισχύεται από το γεγονός ότι στο χώρο αυτό φιλοξενούνταν μέχρι πρότινος το αεροδρόμιο της Αθήνας, καθώς βρίσκεται κοντά στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, σε άμεση επαφή με τη θάλασσα και εν δυνάμει (σύμφωνα με τις ήδη υπάρχουσες επεκτάσεις του Μετρό) εξυπηρετούμενο από όλα τα μεταφορικά μέσα – Μετρό, αυτοκινητόδρομοι, τραμ και θαλάσσιες μεταφορές.


Διαγράμματα κτισμένου περιβάλλοντος και δικτύου μεταφορών.


Παράλληλα πρόκειται για μια περιοχή όπου το φυσικό περιβάλλον έχει υποβαθμιστεί έντονα και μέσω του σχεδιασμού υπάρχει η προσπάθεια να δοθεί απάντηση σε ζητήματα εμπλουτισμού της σύγχρονης αστικής ζωής σε σχέση με τους ανοιχτούς δημόσιους χώρους και τους χώρους πρασίνου. Επιδιώχθηκε να κρατηθεί η αίσθηση του τόπου και η μνήμη του ως χώρου αεροδρομίου, με τη διατήρηση του κύριου διαδρόμου ως κεντρικού λειτουργικού και οργανωτικού άξονα. Άξονες στη διεύθυνση ανατολής-δύσης αποκαθιστούν τη φυσική σχέση ανάμεσα στις υπώρειες του Υμηττού και τις ακτές του Σαρωνικού. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούμε μια έξαρση στον υπάρχοντα αστικό ιστό στο σημείο ακριβώς που μπορεί να εκτονωθεί με τον καλύτερο τρόπο, σε γειτνίαση με τη θάλασσα και σε ένα τεράστιο οικόπεδο με άπλετους ελεύθερους χώρους, οι οποίοι αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό και φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο.


Κεντρική ιδέα χωροθέτησης – Χαράξεις.

 

ΕΠΙ-ΛΟΓΟΣ (μετά το διαγωνισμό..)

Πρόκειται για μια ρηξικέλευθη πρόταση, στόχος της οποίας είναι η διερεύνηση των δυνατοτήτων εφαρμογής, ανάπτυξης και λειτουργίας τέτοιων υπερ-κτιρίων στον Ελλαδικό χώρο. Σε μια χώρα όπου ο αφορισμός των ψηλών κτιρίων (για τους όποιους λόγους, γνωστούς και άγνωστους, σωστούς και μη..) έχει οδηγήσει στο παγκόσμιο φαινόμενο, όχι μόνο της μη κατασκευής τους αλλά και στην πλήρη ανυπαρξία οποιασδήποτε σκέψης πιθανής εφαρμογής τους – ακόμα και από την αρχιτεκτονική κοινότητα.
Χρειάζεται επομένως μια πρόταση η οποία έχει σοβαρές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα σε εύλογο χρονικό διάστημα εάν δε συνειδητοποιήσουν όλοι (Μηχανικοί – Πολιτικοί – πολίτες – κ.α.) ότι στην ιστορική και τεχνολογική πορεία κάθε πολιτισμού και της χώρας στην οποία εκφράζεται υπάρχουν ορισμένα στάδια τα οποία πρέπει να ακολουθούνται.
Μπορεί η Ελλάδα για ποικίλους ιστορικούς λόγους να βρίσκεται περίπου 30 χρόνια πίσω σε εξέλιξη από τον υπόλοιπο Δυτικό Κόσμο, και αυτό δυστυχώς φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτιστικής και τεχνολογικής της ανάπτυξης. Αυτό όμως δε αναιρεί το γεγονός ότι η Αθήνα έχει εξελιχθεί σε μια ‘μεγάπολη’ και η Θεσσαλονίκη σε μια μεγαλούπολη, και πως και οι δύο στερούνται των στοιχειωδέστερων υποδομών.


Προοπτική εξωτερική απεικόνιση επιμέρους τμημάτων ενός ‘μεγακτιρίου’.


Αναφορικά με την Αθήνα, παρά την προσπάθεια που έγινε με την αφορμή των Ολυμπιακών Αγώνων και την εισροή των τεράστιων αναπτυξιακών κονδυλιών, φαίνεται πως η δημιουργία των υποδομών (αττική οδός, μετρό και επεκτάσεις, τραμ, περιφερειακή Υμηττού, κόμβος Εθνικής οδού στο Φάληρο κ.α.) δεν επαρκεί ούτε για τα σημερινά δεδομένα. Πόσο μάλλον για τις ερχόμενες δεκαετίες.
Επομένως, εάν δεν ληφθεί υπ’όψιν ότι η κατασκευή ψηλών κτιρίων είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη σε όλες τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, τότε θα υπάρξει πιθανόν η ανάγκη να εφαρμοστεί κατευθείαν η λύση που προτείνεται στην ‘ουτοπική’ (ως ένα σημείο) πρόταση που κατατέθηκε παραπάνω.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και πόλεις σε χώρες που βρίσκονται θεωρητικά πολύ χαμηλότερα από την Ελλάδα τόσο σε βιοτικό επίπεδο, όσο σε επίπεδο ανάπτυξης (Βουλγαρία, Τουρκία, χώρες στην Αφρική και τη Νότια Αμερική) έχουν κατασκευάσει ψηλά κτίρια. Πόλεις με εξαιρετικά ιστορικά κέντρα, τα οποία παρεπιμπτόντως τα έχουν προστατευμένα και από τα αυτοκίνητα και από τη φθορά.. (Ιταλία, Ισπανία) έχουν κατασκευάσει ψηλά κτίρια. Πόλεις που βρίσκονται σε περιοχές εξαιρετικά σεισμογενείς, σαφώς περισσότερο από την Ελλάδα (Ιαπωνία, Λος Αντζελες) έχουν κατασκευάσει εδώ και δεκαετίες πολύ ψηλά κτίρια.
Το θέμα δεν είναι ούτε κατασκευαστικό (αν είναι δηλαδή ακριβότερο το μέταλλο από το σκυρόδεμα, αν υπάρχουν σεισμοί, και λοιπές δικαιολογίες), ούτε αισθητικό (εκτός και αν υπάρχει κάποιος πολίτης που πιστεύει ότι η εικόνα των πόλεων μας αρμόζει στην αισθητική του – ίσως και να αρμόζει δυστυχώς…), ούτε καν νομικό (με ένα απλό προεδρικό διάταγμα ύστερα από υπερψήφιση στη Βουλή και οποιαδήποτε περιοχή μπορεί να αποκτήσει ειδικούς όρους δόμησης).
Το πρόβλημα δυστυχώς στην Ελλάδα είναι υδροκεφαλικό. Δηλαδή, το πρόβλημα είναι γνωστό (υπερανάπτυξη των πόλεων=……………..=………………=…………..), η λύση είναι προφανής (επιλεκτική χωροθέτηση ζωνών ψηλών κτιρίων=…………….=…………), σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες κινήσεις στο επίπεδο των υποδομών, το αποτέλεσμα θα είναι ……………
Δε χρειάζεται να δοκιμάσεις για να μάθεις γιατί υπάρχει τέτοια διεθνής εμπειρία που είναι στατιστικά αδύνατο (αν και στην Ελλάδα όλα είναι δυνατά..) να αποτύχει μια τέτοια μορφή ανάπτυξης. Κι όμως δεν τολμάει κανείς πολιτικός να το προτείνει, φοβούμενος το πολιτικό κόστος (που δε θα έπρεπε κανονικά να έχει σε μια υγιώς σκεπτόμενη κοινωνία – που μόνο υγιής δεν είναι την τελευταία δεκαπενταετία από την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης στα σαλόνια των πολιτών). Οι μηχανικοί μέσα στο κουκούλι των κατασκευών, των μελετοκατασκευών και των δημόσιων έργων, και στην πλήρη απαξίωση και καρεκλοκενταυρία του επίσημου φορέα τους (ΤΕΕ) που είναι θεωρητικά και επίσημος συνομιλητής του κράτους για τεχνικά θέματα αγρόν αγοράζουν. Και οι πολίτες, μέσα από την αριστοτεχνική σύνδεση των ψηλών κτιρίων με τη δικτατορία, το μύθο της διατήρησης του αττικού τοπίου και της ‘θέας’ προς την Ακρόπολη και τον πλήρη υπνωτισμό τους από τα ΜΜΕ και τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας απλά αδυνατούν να σκεφτούν.

Καταθέτοντας λοιπόν αυτή την προκλητική για τα δεδομένα της Αθήνας πρόταση επιχειρείται – μέσω της αντίδρασης – η αφύπνιση όλων των αναφερόμενων κοινωνικών ομάδων και η συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει οι Ελληνικές πόλεις.

Η παραπάνω πρόταση επιλέχτηκε να συμμετέχει στην 5η biennale νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων.

Υ.Γ.: Ο Επί-λόγος αποτελεί προσωπική άποψη του αρχιτέκτονα Αλέξιου Βανδώρου και σε καμία περίπτωση δε δεσμεύει το συνάδελφο του ή οποιονδήποτε άλλο.

Αλέξιος Βανδώρος

Share |
 

GreekArchitects Athens

Copyright © 2002 - 2024. Οροι Χρήσης. Privacy Policy.

Powered by Intrigue Digital