Το υποψήφιο για Oscar φιλμ

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ - ΒΡΑΒΕΙΑ
• OSCAR - ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
• ΕΝΩΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ (DGA) - ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
• SILVERDOCS: AFI/ DISCOVERY CHANNEL - ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
• PHILADELPHIA INTERNATIONAL FILM FESTIVAL - ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ
• CHICAGO INTERNATIONAL FILM FESTIVAL - ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ

Σύνοψη

"Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΜΟΥ" είναι μια ιστορία αγάπης και τέχνης, προδοσίας και συγχώρεσης. Ο νόθος γιος του θρυλικού αρχιτέκτονα Λούις Ι. Καν, ο Ναθάνιελ Καν, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να δει από κοντά τα έργα του πατέρα του και να μιλήσει με ανθρώπους που έζησαν δίπλα του, προσπαθώντας να κατανοήσει έναν άνθρωπο τον οποίο όσο ζούσε γνώρισε ελάχιστα.

Ο Λούις Ι. Καν (1901-1974), θεωρείται από πολλούς αρχιτεκτονικούς κύκλους ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες για το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Εβραίος μετανάστης, που κατόρθωσε να ξεπεράσει τη φτώχεια και τις συνέπειες ενός τραγικού ατυχήματος που είχε όταν ήταν έφηβος, ο Καν δημιούργησε μερικά ιδιαιτέρως δυναμικά αλλά και ταυτόχρονα εμπνευσμένα κτίρια, φωτεινές γεωμετρικές συνθέσεις από τούβλα και τσιμέντο που σύμφωνα με τα λόγια κάποιου κριτικού "Αλλάζουν τη ζωή σου".

Ενώ η καλλιτεχνική κληρονομιά που άφησε ο Καν ήταν η ασυμβίβαστη αναζήτηση της αλήθειας και η καθαρότητα, η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη μυστικά και προβλήματα, σχεδόν χαοτική. Ο Λούις Ι. Καν βρέθηκε νεκρός σε μια τουαλέτα αντρών στο σιδηροδρομικό σταθμό Πενσιλβάνια της Νέας Υόρκης, πάμφτωχος και χωρίς να τον αναζητήσει κανείς, αφήνοντας πίσω του τρεις οικογένειες: μία με την από χρόνια νόμιμη σύζυγό του και άλλες δύο με γυναίκες με τις οποίες διατηρούσε πολυετείς δεσμούς.

Στην ταινία ο Ναθάνιελ, ένα από τα παιδιά που απέκτησε από τις εξωσυζυγικές του σχέσεις και ο μοναδικός γιος του, πραγματοποιεί ένα επικό ταξίδι συμφιλίωσης με τη ζωή και το έργο αυτού του μυστηριώδους και αμφιλεγόμενου ανθρώπου.

Η καθηλωτική αφήγηση μας οδηγεί από τους υπόγειους διαδρόμους του σταθμού Πεν στους πολυσύχναστους δρόμους στο Μπανγκλαντές (όπου ο Λούις Καν έφτιαξε το εκπληκτικό Καπιτώλιο) και από τις ακτές της Νέας Αγγλίας στα άδυτα της πολιτικής κατάστασης στην Ιερουσαλήμ. Μέσα από αυτήν την πορεία παρακολουθούμε μια σειρά χαρακτήρων οι οποίοι άλλοτε είναι συναρπαστικοί, άλλοτε αστείοι, άλλοτε κολακευτικοί αλλά και συχνά επικριτικοί: ο ταξιτζής που χρησιμοποιούσε ο Λούις Καν για τις μετακινήσεις του στη γενέτειρά του Φιλαδέλφεια, οι γυναίκες που συνδέθηκαν μαζί του συναισθηματικά και επαγγελματικά, μερικοί από τους σπουδαιότερους συναδέλφους του όπως οι Φρανκ Γκέρι, Ι.Μ. Πεϊ και Φίλιπ Τζόνσον.

Στον "ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ ΜΟΥ" ο σκηνοθέτης Ναθάνιελ Καν προβάλλει τις δημιουργίες του πατέρα του σε όλη τους την επιβλητική ομορφιά και τον μνημειώδη χαρακτήρα τους. Συγχρόνως όμως αποκαλύπτει και τις κρυφές πτυχές της οικογενειακής του ζωής, έναν κόσμο που η διχόνοια, η προκατάληψη, η ίντριγκα και οι μύθοι στοίχειωσαν τόσο τους γονείς όσο και τα παιδιά.

Σε ένα ντοκιμαντέρ, που λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που προκαλεί θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ταινία μυθοπλασίας, το προσωπικό ταξίδι του Ναθάνιελ γίνεται μια οικουμενική αναζήτηση της ύπαρξης και μια γιορτή της τέχνης και της ζωής.

Λούις Ι. Καν

Ο Λούις Ι. Καν μαζί με τους Φρανκ Λοϊντ Ραϊτ, Λεκορμπιζιέ και Μις Βαν Ντε Ρόε θεωρούνται οι σπουδαιότεροι αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε το 1901 στο νησί της Εσθονίας Όζελ και μετανάστευσε σε ηλικία τεσσάρων ετών με την οικογένειά του στη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. Τα πρώτα χρόνια η οικογένειά του πέρασε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Ο νεαρός Λούις έδειξε την κλίση του στις τέχνες και την μουσική και άρχισε να κερδίζει κάποια χρήματα παραδίδοντας μαθήματα σχεδίου και παίζοντας πιάνο κατά τη διάρκεια προβολών βωβού κινηματογράφου. Αργότερα κέρδισε μια υποτροφία από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια για τη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου σπούδασε δίπλα στον σπουδαίο Πολ Κρε και απ' όπου πήρε πτυχίο αρχιτεκτονικής το 1924. Παντρεύτηκε την Έσθερ Ισραέλι το 1930 και δέκα χρόνια αργότερα γεννήθηκε η κόρη τους Σου-Αν.

Τις δεκαετίες του '30 και του '40 ο Λούις Ι. Καν δυσκολεύτηκε να εδραιωθεί καλλιτεχνικά. Επίσης αντιμετώπισε πρόβλημα και στην ανάληψη έργων, μια κατάσταση που επιδεινώθηκε τόσο εξ' αιτίας του οικονομικού κραχ όσο και λόγω εβραϊκής καταγωγής αφού δυσκολεύτηκε να εισχωρήσει σε ένα επάγγελμα που κυριαρχούσαν οι προτεστάντες.

Το 1947 αποδέχτηκε τη θέση του καθηγητή αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Γεϊλ και έτσι ξεκίνησε η ακαδημαϊκή καριέρα του. Μετά το Γεϊλ ακολούθησε το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια όπου δίδαξε το υπόλοιπο της ζωής του. Όλα αυτά τα χρόνια διδασκαλίας επηρέασαν βαθύτατα πολλές γενιές αρχιτεκτόνων.

Την ίδια περίοδο ο Λούις Ι. Καν σχετίστηκε με την Αν Τανγκ με την οποία απέκτησε μια δεύτερη κόρη την Αλεξάντρα, το 1954. Αυτή την περίοδο όμως συντελείται η καθοριστική δημιουργική του υπέρβαση: μετά από ένα ταξίδι που πραγματοποίησε στην Ελλάδα, τη Ρώμη και την Αίγυπτο, ο Καν συνειδητοποίησε ότι αυτό που έλειπε από την υψηλή αισθητική του μοντερνισμού (που βασιζόταν κυρίως στη χρήση του γυαλιού και των μεταλλικών επιφανειών) ήταν η αίσθηση μεγαλείου και μυστηρίου που έδιναν τα αρχαία κτίσματα.

Ο Καν ήταν πια 50 ετών όταν άρχισε να δουλεύει με πυρετώδεις ρυθμούς αναλαμβάνοντας μια σειρά από πολύ σημαντικές δουλειές όπως η Γκαλερί του Γεϊλ (1951-3) και τα Λουτρά Τρέντον (1954-9), έργα τα οποία έμελλε να αλλάξουν για πάντα την πορεία της αρχιτεκτονικής.

Η προσέγγιση που επέλεξε ο Καν στην ανέγερση κτιρίων όπως οι Ιατρικοί Πύργοι του Ρίτσαρντς (1957-62), η πρώτη Ουνιταριστική Εκκλησία (1959-69), και κυρίως το κτίριο για το Ινστιτούτο Βιολογικών Σπουδών του Σολκ (1959-67), το πρώτο του πραγματικό αριστούργημα, ήταν η ανάμειξη της αρχαίας αίσθησης ανθρωπισμού με όλες τις μοντέρνες τεχνικές στην ανέγερση κτιρίων. Έδειξε προτίμηση σε απλά υλικά όπως το τσιμέντο και το τούβλο, τα οποία όμως τα δούλευε με εκπληκτική ευκολία δημιουργώντας χώρους οι οποίοι ήταν λειτουργικοί και συγχρόνως προκαλούσαν πνευματική ανάταση.

Για τον Καν η αρχιτεκτονική έγινε τρόπος αναζήτησης της αλήθειας και τα κτίρια τα αντιμετώπιζε σαν ζωντανούς οργανισμούς. Συνήθιζε να λεει: " Ρώτησα το τούβλο: τι θα σου άρεσε εδώ; και το τούβλο απάντησε: Θα μου άρεσε μια αψίδα".

Ο Καν είχε επίσης αδυναμία στην εκμετάλλευση του φυσικού φωτός, το χρησιμοποίησε με τρόπο μοναδικό και αξεπέραστο από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο αρχιτέκτονα. Στα τελευταία του κτίρια, όπως η Βιβλιοθήκη του Έξετερ (1967-72), το Κέντρο Βρετανικής Τέχνης του Γεϊλ (1969-74) και το υπερβατικό Μουσείο Τέχνης Κίμπερλι (1967-72) - το οποίο θεωρείται το σπουδαιότερο μουσείο που χτίστηκε τον 20ο αιώνα, το φυσικό φως υπαγόρευσε τον σχεδιασμό τους. Ο χαρακτήρας των χώρων αλλάζει δραματικά ανάλογα με την ώρα της ημέρας, τις καιρικές συνθήκες και την εποχή. Την τελευταία δεκαετία της ζωής του τον Καν απασχόλησε ιδιαίτερα το φυσικό περιβάλλον και η τοποθεσία που εντάσσονταν τα κτίρια που σχεδίαζε. Αυτό του το ενδιαφέρον το μοιράστηκε με την αρχιτέκτονα εξωτερικών χώρων Χάριετ Πάτισον, η οποία δούλεψε στο γραφείο του και με την οποία απέκτησε έναν γιο τον Ναθάνιελ, το 1962.

Για τον Καν, ο οποίος παρέμενε πάντα ιδεαλιστής, υπήρξε πολύ δύσκολο το να δουλεύει μέσα στα στενά όρια, τις προθεσμίες και τον προϋπολογισμό που έθεταν οι πελάτες του και συχνά έβλεπε δουλειές που επιθυμούσε να αναλάβει να καταλήγουν στα χέρια λιγότερων σημαντικών αρχιτεκτόνων. Όταν του αρνήθηκαν την αναμόρφωση της γενέτειρας πόλης του Φιλαδέλφεια, ο Καν διοχέτευσε όλη του την ενέργεια και τους ήδη περιορισμένους του πόρους στα δύο μεγαλύτερα έργα του: το Ινστιτούτο Διοίκησης της Ινδίας στο Αχμεντάμπαντ (1962-74) και το μνημειώδες Καπιτώλιο στη Ντάκα του Μπανγκλαντές το οποίο ξεκίνησε το 1962 και ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατό του. Το τελευταίο όνειρο του Καν, η δημιουργία δηλαδή της πόλης του μέλλοντος, έγινε πραγματικότητα σε αυτόν τον τόπο. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι οι μουσουλμάνοι ηγέτες του Μπανγκλαντές θεωρούσαν τον Καν, έναν αμερικανό-εβραίο, όχι μόνο ως τον αρχιτέκτονα του Καπιτωλίου τους αλλά και τον αρχιτέκτονα της νέο-ιδρυθείσας δημοκρατίας τους. Επιστρέφοντας από την Ινδία στις 17 Μαρτίου του 1974, στον σταθμό της Πενσιλβάνια της Νέας Υόρκης υπέστη τη μοιραία καρδιακή προσβολή. Ήταν στο αποκορύφωμα της δημιουργίας του, και πολλά από τα έργα που ετοίμαζε, όπως η Συναγωγή της Ιερουσαλήμ και κάποια κτίρια στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α. έμειναν ανολοκλήρωτα.

--------------------------------------------------------------------------------

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

…ταινία γεμάτη από το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης! Roger Ebert, Chicago Sun-Times ****

...απολαυστική σκιαγράφηση ενός παράξενου, ασυμβίβαστου και ιδιοφυούς καλλιτέχνη. V.A. Musetto, New York Post ****

Ένας εμπνευσμένος φόρος τιμής και μια συγκινητική γλυκόπικρη κατάθεση της αγάπης ενός γιου, μιας αγάπης γεμάτης πόνο και συμπόνια.
Leslie Camhi, Village Voice ****

Αυτό το συναρπαστικό πορτρέτο ενός εκκεντρικού οραματιστή και της χαοτικής τριπλής οικογενειακής ζωής του, είναι ένα έργο ολοκληρωμένο και τρομερά ικανοποιητικό.
David Rooney, Variety ****

Ένα σχολαστικά δομημένο πορτρέτο ενός περίπλοκου ανθρώπου, ο οποίος παραμένει άγνωστος ακόμα και όταν το παζλ έχει ολοκληρωθεί.
Stephen Holden, The New York Times ****

Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΜΟΥ (My Architect)

--------------------------------------------------------------------------------

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΤΟΥ - Η ΚΡΥΦΗ ΤΟΥ ΖΩΗ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: NATHANIEL KAHN

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: ANDREW HERWITZ, JOHN HOCHROTH, JUDY MOON, PHYLLIS KAUFMAN
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: SUSAN ROSE BEHR, ANDREW CLAYMAN, DARRELL FRIEDMAN
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: SIMON EGLETON
ΗΧΟΣ: EDDIE O’CONNOR
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: TRACY McKNIGHT
ΜΟΥΣΙΚΗ: JOSEPH VITARELLI
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: BOB RICHMAN
ΜΟΝΤΑΖ: SABINE KRAYENBAHL
ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΩΝ: SUSAN ROSE BEHR, NATHANIEL KAHN

>> Πατήστε εδώ για να κατεβάσετε το press kit της ταινίας