"ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ"

Εξαφνα ο Αρχιτέκτων αναπήδησε. «Το άκουσες αυτό;» είπε.
«Οχι, τίποτα δεν άκουσα» είπε ο Πελάτης.
«Ιδέα μου θα ήταν», ξαναείπε ο Αρχιτέκτων. «Ηταν κάτι σαν κλάμα, σαν μουρμούρισμα, αλλά κάπως υπόκωφο. Σαν να ερχόταν από κοντά κι από μακριά ταυτόχρονα. Και σαν να μου θύμιζε κάτι»
«Α! τώρα ακούμε φωνές», είπε ο Πελάτης. Του δινόταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βάλει στη θέση του αυτόν τον γελοίο φαφλατά.
«Σε λίγο θα βλέπουμε και οράματα», συνέχισε. Πήρε το πιο κακό του ύφος: “Aλλά βέβαια-η υπέρβαση του Ακαδημαισμού-ο συγκερασμός του Απτού με το Άυλο-η Φώτιση μέσω της Συνθετικής Διαδικασίας-το Νιρβάνα!»
Η φωνή του γινόταν όλα και πιο ειρωνική, όλο και πιο διαπεραστική. «Ω! Θεική Οπτασία, έλα και φανερώσου σε μένα το φτωχό της Επιστήμης υπηρέτη, αποκάλυψέ μου τα μύρια Μυστικά σου, δώσε μου Δύναμη και Τόλμη για να μπορώ ολημερίς να βασανίζω όντα κατώτερα, σαν τούτον δω τον δύστυχο Πελάτη...»

Ο Αρχιτέκτων με κόπο συγκρατήθηκε να μην δώσει μια στο τραπέζι με τη γροθιά του. Πάντα τον εξόργιζε αυτή η ειρωνεία του Πελάτη, πάντα του έδινε στα νεύρα η Ευκολία, με την οποία του αμφισβητούσε όχι μόνον τις Ιδέες, μα και την ύπαρξή του ολόκληρη. Ηταν ένας αγώνας σκληρός και άνισος-το ήξερε εδώ και πολύ καιρό ότι ήταν άνισος, ότι τον ποδοπατούσε με άγρια χαρά κάθε στιγμή και τον καταρράκωνε με κάθε ευκαιρία. Και στο κάτω-κάτω ποιός ήταν ο Πελάτης, που με το έτσι θέλω του υπαγόρευε τοσο απόλυτα τις άχρηστες απαιτήσεις του; Ποιός ήταν ο Πελάτης, που αψηφώντας τις Γνώσεις και την Εμπνευσή του τον παρέσυρε σε πεζές και άχρωμες διαδρομές δίχως τέλος; 

Τότε η φωνή ακούστηκε πάλι. Και αυτή τη φορά την άκουσαν και οι δύο. Ηταν ένα βουβό κλάμα, ένας υπόκωφος λυγμός, που θαρρείς και ερχόταν από παντού και γέμιζε σιγά-σιγά τον χώρο όλο, κι αυτή η φωνή κάτι έλεγε, ή τουλάχιστον κάτι προσπαθούσε να πεί, δεν μπορούσαν να καταλάβουν, ο ήχος της, όμως, είχε κάτι το απόκοσμο, το αποτρόπαιο, που έκανε και τους δυο να ανατριχιάσουν.

Κοιτάχτηκαν με απορία.

«Βοηθήστε με!», είπε τώρα ξεκάθαρα η φωνή. «Βοηθείστε με!» Τώρα είχε δυναμώσει, οι λέξεις ακούγονταν πια καθαρά, δεν υπήρχε πια καμμιά αμφιβολία, όλο και πλησίαζε, να τώρα ακουγόταν πίσω τους, η χροιά της ήταν απροσδιόριστη, μα πάντα υπόκωφη και αποκρουστική.

Γύρισαν πίσω να κοιτάξουν και οι δυο ταυτόχρονα. Μια κραυγή αηδίας ξέφυγε κι από τους δύο...

............................................................................................................................

«... αυτό, που αντίκρυσα», θα πεί αργότερα ο Πελάτης, «δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Πιστέψτε με, δεν έχω ξαναδεί κάτι πιο άσχημο, πιο απόκοσμο, πιο σιχαμερό και πιο γλοιώδες. Μου ήρθε ναυτία. Με κόπο συγκρατήθηκα, μόνο και μόνο για να μην ρεζιλευτώ μπροστά σ’ αυτόν τον ηλίθιο τον Αρχιτέκτονα. Και ακούστε και κάτι παράξενο. Οση ώρα το κοίταζα, είχα διάχυτη την εντύπωση ότι κάτι μου θύμιζε, ότι κάπου το είχα ξαναδεί. Ανοησίες, θα μου πείτε. Κι όμως, καθώς σαν μαγνητισμένος έμεινα ώρα πολλή με τα μάτια καρφωμένα επάνω του, έβλεπα σ’αυτό κάτι γνώριμο, ίσως κάτι απ’ τον εαυτό μου, δεν ξέρω, ίσως και να μου έμοιαζε λιγάκι...»

«... αυτό, που αντίκρυσα», θα πεί αργότερα ο Αριχτέκτων, «δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Πιστέψτε με, δεν έχω ξαναδεί κάτι πιο άσχημο, πιο απόκοσμο, πιο σιχαμερό και πιο γλοιώδες. Μου ήρθε ναυτία. Με κόπο συγκρατήθηκα, μόνο και μόνο για να μην ρεζιλευτώ μπροστά σ’ αυτόν τον ηλίθιο τον Πελάτη. Και ακούστε και κάτι παράξενο. Οση ώρα το κοίταζα, είχα διάχυτη την εντύπωση ότι κάτι μου θύμιζε, ότι κάπου το είχα ξαναδεί. Ανοησίες, θα μου πείτε. Κι όμως, καθώς σαν μαγνητισμένος έμεινα ώρα πολλή με τα μάτια καρφωμένα επάνω του, έβλεπα σ’αυτό κάτι γνώριμο, ίσως κάτι απ’ τον εαυτό μου, δεν ξέρω, ίσως και να μου έμοιαζε λιγάκι...»

«Β ο η θ ε ί σ τ ε    μ ε !», ξαναείπε το κτίριο...

Θάνος Φ. Γιάκας