Για τον Γιάννη Σαρηγιάννη

Ο Γιάννης Σαρηγιάννης μας άφησε σε ηλικία 31 ετών. Αυτό είναι το αντίο σε έναν άνθρωπο που γνώρισα ελάχιστα, δεν υπήρξα συνοδοιπόρος του, μοιράστηκα όμως μαζί του τα κτήρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου για 5 χρόνια.

Όταν οι νέοι φεύγουν, είναι σαν να φεύγει ένα κομμάτι από τον καθένα μας. Σαν μια από τις απεριόριστες δυνατότητες που θα είχε το μέλλον μας, ένα από τα εναλλακτικά σενάριά του, να πεθαίνει κι αυτό, αποστερώντας μας όλους και τον καθένα χωριστά από μια πιθανότητα εξέλιξης της ζωής μας. Ένα κομμάτι του κόσμου πεθαίνει μαζί τους, η αθωότητα ξαφνικά ξυπνάει, και ο χρόνος που μέχρι τώρα τον καταστρέφαμε εμείς, αρχίζει πλέον να μας καταστρέφει αυτός.

Είναι σκληρό να σκεφτόμαστε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι γι’ αυτόν τον κόσμο, ότι εδώ ήταν δυστυχείς καθώς ελάχιστοι τους καταλάβαιναν, και ελάχιστα καταλάβαιναν εκείνοι τους υπόλοιπους και τον κόσμο τους. Αυτή όμως είναι και η δύναμή τους: να κατανοούν την διαφορετικότητά τους και να επενδύουν σε αυτή, να αντλούν από εκεί ενέργεια για τους αέναους και άοκνους αγώνες τους.

Κι αν όλα αυτά έχουν λίγη σχέση με την Αρχιτεκτονική, εντούτοις στο μυαλό του Γιάννη Σαρηγιάννη είμαι σίγουρη ότι ήταν άρρηκτα συνυφασμένα, όπως και στη φοιτητική ζωή του μέσα στο Ε.Μ.Π. – παρών στις κινητοποιήσεις, και παράλληλα παρών στα μαθήματα της αρχιτεκτονικής σύνθεσης, στη «συλλογική συμμετοχική διαδικασία της αρχιτεκτονικής». Παρακολουθώντας όχι τόσο τις παραδόσεις-διορθώσεις του εξαμήνου του, όπου ήταν υποχρεωμένος να παρίσταται, αλλά κυρίως τις διορθώσεις των υπολοίπων εξαμήνων, όπου δεν ήταν υποχρεωμένος να βρίσκεται.

Τις ατελείωτες ώρες που περνούσε στη σχολή, τριγυρνούσε με την άνεση εκείνου που κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι του, και έμπαινε από αίθουσα σε αίθουσα (όπως και άλλοι φοιτητές του έτους του – ένα από τα πιο δραστήρια και ευαισθητοποιημένα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο), ψάχνοντας ποιοί καθηγητές διόρθωναν τα σχέδια των φοιτητών σε εκείνη την αίθουσα, για να καθίσει να παρακολουθήσει τον καθηγητή που τον ενέπνεε, ή το θέμα, ή τους συμφοιτητές. Και φυσικά, δεν δίσταζε να παρέμβει στη συζήτηση, τονίζοντας την πολιτική και κοινωνική διάσταση της Αρχιτεκτονικής, στο μυαλό του το άλφα και το ωμέγα.

Εκτός λοιπόν από τον Γιάννη Σαρηγιάννη στο προεδρείο των γενικών συνελεύσεων στη σχολή, όπου επέμενε να αποκαλεί τον κάθε φοιτητή «συνάδελφο», διαλέγω να θυμάμαι και αυτή τη φιγούρα, που δεν υπήρχε μέρα που να μην πέσεις πάνω του σε κάποιο διάδρομο ή στο αίθριο του κτηρίου Αβέρωφ. Αυτή τη φιγούρα που κάθε τόσο άνοιγε την πόρτα της αίθουσας διδασκαλίας και έβαζε το κεφάλι του μέσα, διστακτικά και ταυτοχρόνως αποφασιστικά, με το θράσος του αιώνιου νέου, στην ψυχή και (όπως με οδύνη διαπιστώσαμε) στα χρόνια.

Υ.Γ. Αυτές τις μέρες, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, δίπλα στα πανό που μιλούν για κατάληψη και πορείες, είχε αναρτηθεί κι ένα κατακόκκινο με μαύρα καλλιγραφικά γράμματα:
«Γιάννη είσαι μαζί μας. Όλα συνεχίζονται. “Ομάδα Σαρηγιάννη”».

Δάφνη Σουλογιάννη
αρχιτέκτων μηχ.
soulojohn@yahoo.gr