Ελληνικοί Μύλοι

Η TIMS (The International Molinological Society) είναι μία διεθνής οργάνωση που ασχολείται με τη μελέτη των μύλων. Αντικείμενό της, οι ανθρωπόμυλοι, ζωόμυλοι, νερόμυλοι και ανεμόμυλοι που λειτούργησαν στον ελληνικό χώρο, αλλά και οι παρεμφερείς μηχανισμοί όπως λιοτρίβια, νεροτριβές, νεροπρίονα, μαντάνια κ.α.

Βασικό στόχο της αποτελεί η ενημέρωση του κοινού για τα σχετικά θέματα, αλλά και η ανάπτυξη διαλόγου με σκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών, την ανάπτυξη προτάσεων για διάσωση, μελέτη, αποκατάσταση κ.α. των σωζόμενων εγκαταστάσεων, τη συγκέντρωση και γνωστοποίηση της σχετικής βιβλιογραφίας και γενικότερα για ότι έχει σχέση με τους ελληνικούς μύλους.

Στο πλαίσιο του ευρύτερου διαλόγου, δημιουργήθηκε το blog των Ελληνικών Μύλων και ένα website με κείμενα, φωτογραφίες, video, σχόλια, ερωτήματα κ.α., ώστε να προκληθούν συζητήσεις πάνω σε θέματα αρχιτεκτονικής, λαογραφίας, τεχνολογίας, κ.α. που αφορούν τους ελληνικούς μύλους.

Αναφορές απο το site (Στέφανου Νομικού):

Ο ανεμόμυλος, για τη λειτουργία του οποίου χρησιμοποιήθηκε η αιολική ενέργεια, αποτελεί το πιο σύνθετο δημιούργημα μηχανισμού ευρείας χρήσεως της προβιομηχανικής τεχνολογίας, με δυνατότητα παραγωγής πολύ μεγαλύτερης από του νερόμυλου. Η πρώτη γνωστή εμφάνιση αλεστικού ανεμόμυλου τοποθετείται περίπου στο 700 μ.Χ. στο Σεϊστάν της Περσίας, αλλά με οριζόντια περιστροφή της ψάθινης φτερωτής του, ενώ με τη γνωστή «ολλανδική» μορφή με όρθια ξύλινη φτερωτή, εμφανίζεται κατά πάσα πιθανότητα στην περιοχή της Φλάνδρας περί το 1000 μ.Χ., και γι' αυτό όμως υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις...

...Στις μέρες μας, από την εγκατάλειψη, τα δώματα των νερόμυλων καταρρέουν και οι τρούλες των ανεμόμυλων διαλύονται με αποτέλεσμα να μπαίνουν τα νερά της βροχής που καταστρέφουν τους ξύλινους μηχανισμούς. Έτσι ο ρυθμός καταστροφής επιταχύνεται.

Εκτός όμως από τη φυσική φθορά, οι ιδιοκτήτες αποξηλώνουν τις σχιστόπλακες από τις στέγες και τα αγκωνάρια από τις τοιχοποιίες, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σε νέα κτίσματα, πουλιούνται οι μεταλλικές φτερωτές για παλιοσίδερα, χρησιμοποιούνται τα ξύλινα εξαρτήματα και η οικοδομική ξυλεία για καύσιμη ύλη και σηκώνονται ακόμα και οι μυλόπετρες για να γίνουν τραπεζάκια στις βεράντες επαύλεων. Διαπιστώθηκε επίσης η βιαστική κατεδάφιση των μύλων από τους κληρονόμους - ιδιοκτήτες, από φόβο μήπως παρέμβει κάποια Υπηρεσία και τους χαρακτηρίσει ως διατηρητέους, ώστε να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τα οικόπεδα. Αυτά ισχύουν όχι μόνο για τους μύλους, αλλά και για τα λοιπά εργαστήρια της προβιομηχανικής αλλά και της βιομηχανικής μας κληρονομιάς και του υπόλοιπου παραδοσιακού πολιτισμού μας.

Μικρός μόνο αριθμός ιδιοκτητών ενδιαφέρθηκε για τη διατήρησή τους και τους ανακαίνισε. Τα αποτελέσματα όμως των μεμονωμένων αυτών αναστηλώσεων δεν ήταν πάντοτε ικανοποιητικά και συχνά είχαμε αλλοίωση της μορφής, δηλαδή κατασκευή μπαλκονιών, άνοιγμα μεγάλων παραθύρων, προσθήκη ορόφων, τοποθέτηση αλουμινένιων κουφωμάτων, ανέγερση εφαπτόμενων επεκτάσεων κ.α., μια και γίνονται χωρίς ουσιαστικό έλεγχο. Παράλληλα, παρατηρείται πολλές φορές και σημαντική αλλοίωση του περιβάλλοντος χώρου λόγω της ανέγερσης σύγχρονων κτισμάτων, της διάνοιξης δρόμων διαμέσου συγκροτημάτων, της δημιουργίας χώρων παρκαρίσματος μέσα σε ιστορικά συγκροτήματα, την τοποθέτηση αναμεταδοτών και κεραιών. Είναι σαφές ότι και σωστά να γίνει η αποκατάσταση του μύλου, εάν το περιβάλλον έχει διαταραχθεί, δεν έχει καμία αξία μια και είναι συνδεδεμένος μαζί του.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ