Dive in…. the Mahnmal.

A.Agkathidis-greekarchitects.gr Copyright© 2008

Λίγα μέτρα πιο πέρα από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, ο ανυποψίαστος επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με μία τεράστια έκταση καλυμμένη από μαύρους μπετονένιους όγκους. Περαστικοί και επισκέπτες περιφέρονται σε αυτό το πρωτόγνωρο τοπίο, αλλοτριωμένοι. Παιδία χοροπηδούν ανέμελα πάνω στις μαύρες πέτρες, άλλοι κάθονται περιμένοντας, καπνίζοντας τσιγάρο, ενώ ένα γκρουπ Ιαπώνων φωτογραφίζονται  ακατάπαυστα με φόντο το επιβλητικό σκηνικό. Λίγο παραδίπλα, ένας μονόλιθος είναι μουτζουρωμένος με αγκυλωτούς σταυρούς. Βρισκόμαστε στο περιβόητο μνημείο του ολοκαυτώματος (Mahnmal), που ανεγέρθη εις μνήμη των εκατομμυρίων εβραίων, που εξοντώθηκαν από το 3ο Reich.

Το συγκλονιστικό τοπίο σε τραβάει να το εξερευνήσεις. Εισερχόμενος και περιμετρικά, οι μονόλιθοι έχουν ύψος λιγότερο από ένα μέτρο. Μπροστά σου βλέπεις μόνο γκρίζο. Οι φωνές των χαρούμενων παιδιών σβήνουν στις μπετονένιες μάζες. Προχωρώντας, χάνεται κάθε επαφή με το γύρο περιβάλλον. Οι διάδρομοι είναι στενοί. Ίσα- ίσα που χωράει κανείς. Νιώθεις μόνος. Η εναλλαγές φωτός και σκιάς, σε συνδυασμό με τους έντονους κυματισμούς στο έδαφος προκαλούν ανασφάλεια. Η έξοδος δεν είναι ορατή. Χάνεσαι. Πού και που, συναντά κανείς και κάποιον άλλο επισκέπτη, που προβάλει ξαφνικά από τη γωνία. Ανασφάλεια. Το βήμα επιταχύνεται… και η αναζήτηση τις εξόδου συνεχίζεται. Τελικά προβάλει μπροστά σαν φωτεινό σημάδι στο βάθος, η έξοδος. Ο μισογάλανος Βερολινέζικος ουρανός ξεπροβάλει.

Το Mαhnamal αποτελεί δικαιολογημένα το πιο πολυσυζητημένο αρχιτεκτόνημα της τελευταίας δεκαετίας στη Γερμανία. Οι γερμανική κοινότητα των εβραίων διαμαρτύρεται για τους συνεχής βανδαλισμούς. Άλλοι για την τεράστια έκταση που καταλαμβάνει αυτό το „φρικτό“ μνημείο στο κέντρο του Βερολίνου. Η πολιτεία είναι έξαλλη για της αλλεπάλληλες σχισμές που ξεφυτρώνουν μέρα με τη μέρα στου πανάκριβους μπετονένιους όγκους. Κατασκευαστικές ατέλειες.

Όπως και να έχει: Το Mαhnamal μιλά στο συναίσθημα και καταφέρνει να μεταφέρει τον επισκέπτη, έστω και για λίγο, στην φρίκη και την ανασφάλεια τον θυμάτων που εκπροσωπεί. „Το μνημείο αποτελεί ανοιχτό βιβλίο που σε καλεί α το εξερευνήσεις. Να το ζήσεις,“ περιγράφει ο Eisenmann. „ Δεν αποτελεί τόπο συναισθηματικής εσωτερίκευσης αλλά εξωτερίκευσης. 2771 όψεις επί 4, ένα ανοιχτό ημερολόγιο προς ανάγνωση, βανδαλισμό, συγκίνηση ή αδιαφορία. Ένας τόπος δυνατοτήτων. “  Καταδυθείτε λοιπόν!

Του Αστέριου Αγκαθίδη