ΑΦΘΑΡΤΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ

(Προσωπική) ζωή:
Τίποτα δεν έχει τόσο ενδιαφέρον αν δεν είναι τέλειο.
Τι σημαίνει «τέλειο» και για να λέω, τι μπορεί να είναι «τέλειο»;
 
Bertolt Brecht:
Το ατελείωτο (εδώ το ανολοκλήρωτο) είναι το πιο τέλειο. Και ό,τι πάει να είναι οριστικά τελειωμένο, θα είναι λειψό και άψυχο.
 
Λοιπόν, για άλλη μια φορά, κάποιος προλαβαίνει να πει αυτό που καταλαβαίνω.
Να είναι έτσι; Γιατί;
 
 Ο Άνθρωπος:
 Είναι ολοκληρωμένος; Είναι το ον που άγεται και φέρεται από τα δικά του πάθη και τους έρωτες. Για να λέω πως απέχει από την ολοκλήρωση – την τελειότητα.
Ο άνθρωπος σε όλους τους χρόνους και σε όλους τους τόπους ονειρεύεται, χτίζει, δημιουργεί σα να λέω ότι μπαίνει σε μια διαδικασία χωρίς τέρμα.
Ένδειξη- ελπίζει για το ότι τίποτα δεν τελείωσε και ότι όλα προχωράνε.
Αγαπώ και εγώ λοιπόν τον άνθρωπο για το ατελές του και που το κάνει ελπίδα.
 
 Άρης Κωνσταντινίδης:
 Τέλειο- «περιθώρια για ένα προχώρημα που κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει».

Πότε θα έρθει;

 
 Χρόνος:
 Η συνεχής εξέλιξη και διαδοχή φαινομένων, καταστάσεων ή ενεργειών. (www.komvos.edu.gr - Τριανταφυλλίδης).
 
 Αρχιτεκτονική:
 Και εδώ γίνεται ο χρόνος εργαλείο στα χέρια μιας διαδικασίας τελειοποίησης. Όχι όμως μόνο συμβατικά νοούμενη.
 Για να θέλω να πω πως μια πρώτη ερμηνεία θέλει τον χρόνο να έχει εμφανή τα σημάδια του πάνω στα κτίρια και να τα υποβάλλει σε μια διαδικασία γήρανσης. Για να δανειζόμαστε λέξεις και να δημιουργούμε σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο – που ολοκληρώνεται καθώς γερνά – και το κτίριο.
Αρκεί όμως αυτό, φτάνει;
 Τάχα να είναι μόνο η ιστορία, η παλαιότητα, η παραδοσιακή τεχνική, τα φατνώματα της υγρασίας, η πατίνα, και τόσες άλλες συνέπειες της εφαρμογής του χρόνου πάνω στα κορμιά των κτισμάτων της βυζαντινής περιόδου που τα κάνουν μοναδικά και αξιοθαύμαστα;
 Και έτσι σκέφτομαι πως σε κείνη την αρχιτεκτονική συναντάμε το ανθρώπινο. Όχι μονοδιάστατα με την ανθρώπινη κλίμακα ως διαστάσεις και σχέσεις- αναλογίες ανθρώπινου σώματος και χώρου. Τα κτίσματα αυτά κρύβουν μια ανθρωπιά, που την συναντάς στις γωνιές τους, έτσι που καμία από αυτές δεν είναι ορθή, στους τοίχους τους, έτσι που κανένας τους δεν είναι ισοπαχής και ίσιος, στα πατώματα, έτσι που κανένα  να μην είναι επίπεδο και τόσες ακόμα ατέλειες. Ο άνθρωπος γεννά το σπίτι του και το σπίτι τον άνθρωπο και τον δέχεται και γίνονται το Ένα γιατί είναι φτιαγμένοι από την ίδια ουσία – το ανολοκλήρωτο, το ατελές. Και είναι αυτό που του χαρίζει «ψυχή». (Brecht)
 Μα είναι και κάτι που λείπει για να είναι η σχέση στην «ατέλεια» της, τέλεια...
Ο χρόνος. Όχι μονάχα με την πιο πάνω έννοια την χειροπιαστή. Δεν είναι αυτή η χρήση του όρου που δίνει την αφθαρσία κατά την ερήμωση ενός ερειπίου. Το αντίθετο μάλιστα.
 Είναι η άρνηση της έλευσης του χρόνου που χαρίζει την αφθαρσία. Το ελληνικό τοπίο είναι σπαρμένο με «αέναα» ερείπια- θραύσματα που τα βρήκαμε όταν γεννηθήκαμε και θα υπάρχουν αφού φύγουμε. Στην θεά τους δεν γνωρίζουμε πότε άρχισαν να γίνονται και αν έχουν σταματήσει. Δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει το «προχώρημα» και «πότε θα έρθει». Και έρχεται να συμπληρώσει, το σημερινό ελληνικό τοπίο με τις ατελείωτες οικοδομές του τριγύρω, στα μπετά και στα τούβλα, να κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να αποτελούν το μέλλον κτίριο.
 Το ερείπιο – γηγενές και τέλειο, έρχεται από το παρελθόν – χρόνος.
 Το γιαπί – ¬υπάρχει ως μέλλον κτίριο – χρόνος.
 Για να λέω πως αυτός ο κοινός παρονομαστής – η ιδιότητα του χρόνου να αρνείται της έλευσης του – κάνει το κτίσμα να μοιάζει άλλοτε με γιαπί και άλλοτε με ερείπιο.
Ανολοκλήρωτο, για να παραμείνει ανθρώπινο και τέλειο. Να ο στόχος...

Τσαπάρας Στέλιος

φωτογραφίες : Τσαπάρας Στέλιος