Η... «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΠΟΜΠΗ»

Γεμίζει ο δρόμος φωνές και μουσικές! Χορεύουν και χοροπηδούν! Είναι όλοι σε αυτή τη γιορτινή πομπή!
Δίνει το σύνθημα το καθαρό το «φως», που τώρα πιάνει τη σαγηνευτική «σκιά» αγκαζέ να γίνουν ταιριαστό ζευγάρι. Και χύνονται παντού και προχωράνε πια μαζί προς τον μπαμπά, τον χρυσοκεντημένο «ήλιο», που στέκεται πιο κει και με σφυρίχτρες στις ακτίνες φωνάζει τη γλυκιά, τη δροσερή «βροχή» να μείνει παραπίσω.
Να και το «όριο», το πιο αυστηρό απ’ όλα. Κρατάει το τύμπανο και δίνει το ρυθμό. Αλλά κρατάει και τα «τούβλα» τα αθώα, που κατρακυλάνε από μια τρικλοποδιά της πονηρής, της «κλίσης». Και μπροστά- μπροστά παίζουν τρομπέτες και φλάουτα και ακορντεόν οι «αισθήσεις»! Και είναι εκεί και η περίφανη η «ακοή», και το αδιάκριτο το «βλέμα» και η ερεθιστική η «αφή», που με χιλιάδες αφορμές φλερτάρουν.
Αλλά πρώτος από όλους είναι ο μαέστρος, ο «άνθρωπος» που χορεύει και γελάει και σηκώνει το λάβαρο, την δοξασμένη «αρχιτεκτονική» του! Και όλο αυτό το παραλήρημα το συμπληρώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη, κουνώντας σημαίες τα μικρά ξαδερφάκια, οι δραστήριες «κινήσεις» και οι... και εγω δεν ξερω τι - «ροές», αφήνοντας πολύ πίσω τη τεμπέλα τη φίλη τους, τη «στάση» να κουνάει το μαντήλι και να αγκαλιάζεται με το καρτερικό, και ευλογημένο «στέγαστρο», που τραγουδάει τον πλατωνικό έρωτά του για αυτή! Και έτσι, όλοι μαζί ενωμένοι και με παραστάτη το ταχύ το «βήμα» και την απρόσκλητη «έμπνευση», κάτω από το λάβαρο της πιστής «αρχιτεκτονικής», συναντάνε πιο πέρα τη σκοτεινή και όμορφη και ονειροπαρμένη «νύχτα»...

...η βαβούρα και οι φωνές και η χαρά έχουν καταλαγιάσει και αυτό που τώρα συνδέει το παραμύθι με την απρόβλεπτη ζωή μου είναι ένας στίχος που χρωματίζεται μελαγχολικά από τη μελωδία...

«σε έχω τόσο ονειρευτεί, που... πια ξέχασα αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σε έπλασα...»

Του Στέλιου Τσαπάρα-archeste

Σκίτσα: Τσαπάρας Στέλιος