Περί δημοτικών εκλογών και υγιούς ακτιβισμού

Διαβάζουμε με προβληματισμό στο οπισθόφυλλο (σελ. 28) της Καθημερινής (16.11.2010) το άρθρο της Λίνας Γιανναρου με τίτλο «Facebook, Twitter και blog ανέδειξαν Καμίνη και Μπουτάρη». (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_16/11/2010_422514)

Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η χρήση των social media στην Ελλάδα και χρήζει ανάλυσης ο ρόλος τους στις πρόσφατες εκλογές. Για τους γνώστες η σωστή και οργανωμένη χρήση μπορεί να φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα τόσο σε θέματα εργασίας και προώθησης ιστότοπων και προϊόντων όσο και φυσικά εκλογικών εκστρατειών.

Δε θα συμφωνούσα, όπως η αρθρογράφος, απαραίτητα με τον κ. Γιώργο Αναγνωστόπουλο, «μπλόγκερ (sic) που αρθρογραφεί για θέματα social media (δε θα κάνω γκρίζα δωρεάν διαφήμιση της ιστοσελίδας εδώ..) που δίνει «ένα μπράβο στους συναδέλφους socialmediaδες (sic) που επέλεξαν τους υποψηφίους τους!». Όσο τρομακτικό είναι να εκλέγουν αυτοδιοικήσεις τα Μ.Μ.Ε., άλλο τόσο είναι (να θεωρούμε) ότι τις εκλέγει το Ιντερνετ.

Η ελευθερία και η δημοκρατία (;) του μέσου είναι αναμφισβήτητες. Μέχρι το σημείο που αναλαμβάνουν δράση οι επαγγελματίες «εκλογικοί σύμβουλοι» και εταιρείες «διαμόρφωσης προφίλ» υποψηφίων. Οι έχοντες γνώση μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη εταιρειών με περισσότερα από εκατό ενεργά προφίλ σε social media για την «οργανωμένη» προώθηση «αυθόρμητων» δράσεων..

Ας αφήσουμε προς το παρόν την αποτελεσματικότητα της ηλεκτρονικής εκστρατείας και το γεγονός ότι «έφτασε η ώρα που μίλησε αυτή η Ελλάδα, των social media». Τη νέα χρονιά εξάλλου θα μάθουμε αν οι νέοι «ευαγγελιστές», εκλεκτοί των social media θα μπορέσουν να προσφέρουν στους πολίτες κάτι καλύτερο από τις προηγούμενες διοικήσεις, εν συγκρίσει με τις οποίες και τα ομολογούμενα χάλια τους θα πρέπει να είναι παιχνιδάκι.

Να τονιστεί εδώ ότι, για την τάξη των πραγμάτων, θα πρέπει να αποδώσουμε - στον κ. Καμίνη τουλάχιστον - τη γενναία στελέχωση των ψηφοδελτίων με ανθρώπους έξω από κομματικούς μηχανισμούς, επιτυχημένους και αναγνωρισμένους επαγγελματίες στον τομέα τους, με ήθος και κουλτούρα.

Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον συνάδελφο Αλ. Τομπάζη που κατήλθε για πρώτη φορά στον πολυποίκιλο βίο του σε εκλογική διαδικασία και βοήθησε τα μέγιστα (με πραγματικούς και όχι ψηφιακούς ψήφους) στην ανατροπή στο Δήμο Αθηναίων και σύμφωνα με πληροφορίες του έγινε πρόταση και την αποδέχθηκε ώστε να αναλάβει τη θέση του αντιδημάρχου. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και ελπιδοφόρα εξέλιξη..

Στο συγκεκριμένο άρθρο διαβάζουμε επιτέλους και δημοσίως, αυτό που όσοι τόσο καιρό λέγαμε δημοσίως κατηγορούμενοι για γραφικότητα, καχυποψία και αρνητισμό, ότι η περίφημη νεοσύστατη ομάδα των Atenistas δημιουργήθηκε τελικά (σε προφανές προεκλογικό χρονικό διάστημα) για να παίξει ένα συγκεκριμένο ρόλο στις πρόσφατες εκλογές. Προσωπική δε εκτίμηση ήταν και είναι (μακάρι να διαψευστώ) ότι η ομάδα των Atenistas θα κατέλθει στις επόμενες (αυτοδιοικητικές) εκλογές ως ανεξάρτητη οντότητα. Και θα συνεργαστεί σε πολλά επίπεδα με τη νεοεκλεγείσα διοίκηση του Δήμου.

Πέρα από αυτή την πρόβλεψη όμως είναι σημειολογικά ενδιαφέρουσα η στεγνή και πραγματική ανάλυση της κ. Γιανναρου (όπου πληροφορεί επιτέλους και το ευρύ κοινό για τους δημιουργούς της ομάδας που δεν αναφέρονται στην αντίστοιχη ιστοσελίδα) ότι «αφού σηκωθήκαμε από τον καναπέ, τα υπόλοιπα ήταν εύκολα». Διαβάζοντας τη συνέχεια του άρθρου μαθαίνουμε τις λεπτομέρειες για το πώς «ο μηχανισμός λειτούργησε άψογα» και με τον «οργανικό διάλογο» (sic) μέσα από «facebook updates, tweets και blog spots φαινόταν κάτι διαφορετικό».

Στο 'ποιοι είμαστε' των Atenistas διαβάζει κανείς με ενδιαφέρον και ως έλλογος, ευαισθητοποιημένος και αγανακτισμένος πολίτης δε μπορεί να διαφωνήσει τα ακόλουθα:

«Μια ανοιχτή κοινότητα πολιτών της Αθήνας που αγαπάνε την πόλη τους και πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός με τις πιο προβληματικές της πλευρές διαιωνίζει έναν φαύλο κύκλο ανορθολογισμού, στασιμότητας, δυσφήμησης, υπανάπτυξης και τελικά αυτοϋπονόμευσης των προοπτικών της.»

«Αντλούμε δύναμη και ενέργεια από την κοινωνία των πολιτών, τους χιλιάδες ανυπεράσπιστους Αθηναίους που θέλουν να κάνουν κάτι για την πόλη τους και μέχρι σήμερα δεν έβρισκαν ένα κανάλι δημιουργικής συμμετοχής στις ανοιχτές υποθέσεις της Αθήνας.»

«Δεν είμαστε κομματικός οργανισμός, ούτε δημοτική παράταξη, αλλά μια ζωντανή κοινότητα που θέλει να μοιραστεί την πίστη της για μια πολύ καλύτερη Αθήνα πιστεύοντας στη αναζωογονητική δύναμη της δράσης.»

Εάν επομένως οι Atenistas είναι αυτά που ευαγγελίζονται, θα πρέπει να διαψεύσουν τις απόψεις της κ. Γιανναρου. Εάν δεν το κάνουν τουλάχιστον να πούνε ειλικρινά στις χιλιάδες των Αθηναίων και όχι μόνο που τους ακολουθούν ανιδιοτελώς και με ελπίδα την όποια αλήθεια, η οποία ενδεχομένως να διαφεύγει από τον υποφαινόμενο και το παρόν άρθρο να αποτελεί μια άσκοπη, κακόβουλη και υπερβολική θεώρηση των πραγμάτων.

Όπως γράφει εξάλλου και ο Νίκος Βατόπουλος στο άρθρο του «Η "νέα"Αθήνα» την ίδια μέρα: «μιλάμε για εκείνους που απέδρασαν από ακραίες ερμηνείες του "αθηναικού προβλήματος" και που κρατήθηκαν μέσα στα όρια του υγιούς ακτιβισμού και την κοινωνικής αλληλεγγύης (λέξεις που υπερτονίζει ο κ. Γ. Καμίνης). Αυτές τις νέες ομάδες πολιτών, που μεταφέρουν στην Αθήνα πρακτικές της προηγμένης Δύσης, απορρόφησε σχεδόν στο σύνολο τους ο συνδυασμός της νέας δημοτικής αρχής. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και ο καθένας μπορεί να προσφέρει μια οπτική.»

Με την οπτική αυτή ως συνέχεια των παραπάνω λεγομένων κλείνει αυτή η σύντομη αναφορά στη νεοσύστατη ομάδα των Atenistas και τη δημιουργική της δράση, που σε κάθε άλλο επίπεδο κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική, αποδοτική και χρήσιμη για την πόλη των Αθηνών.

Αλέξιος Βανδώρος,
Αρχιτέκτων