Οδοιπορικό στο Ξενία Καστανιάς

Η παλιά jaguar γλιστρούσε στον παλιό επαρχιακό δρόμο Κιάτου - Βυτίνας. Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που τα φώτα του αυτοκινήτου δημιουργούσαν τη δέσμη τους. Είναι χειμώνας του 2013. Σε  μια κλειστή δεξιά στροφή, μια παλιά πινακίδα ενημέρωνε για την ύπαρξη του Ξενία στην κορυφή του βουνού.  Χωρίς δεύτερη σκέψη το αυτοκίνητο κατευθύνεται με ταχύτητα στον ανηφορικό δρόμο. Ένας ευχάριστος κόμπος στο λαιμό δημιουργεί αίσθημα ανυπομονησίας στον οδηγό για να δει από κοντά ακόμα ένα Ξενία πιθανόν εγκαταλελειμμένο όπως και τα περισσότερα.

Ο δρόμος είναι στενός και η βλάστηση οργιάζει καλύπτοντας πολλά σημεία στο παλιό οδόστρωμα με τα πουρνάρια και τα έλατα να κυριαρχούν στο τοπίο. Ο δρόμος καταλήγει  σε ένα πλάτωμα σχεδόν στην κορυφή όπου μια μεταλλική ταμπέλα γράφει το υψόμετρο,-  1.170μ - . Η παλιά jaguar σταματάει στο χώρο στάθμευσης με τη ξεθωριασμένη διαγράμμιση και βγαίνει από το αμάξι η λεπτή φιγούρα. Από το σημείο που βρίσκεται δεν φαίνεται κανένα ξενοδοχείο, αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει. Με μεγαλύτερη προσοχή διέκρινε κάποιες κεραμοσκεπές στην πλαγιά σε χαμηλότερη στάθμη από το πλάτωμα που μαρτυρούν την ύπαρξη του ξενοδοχείου.

Ξεκινάει να κατηφορίζει τη ράμπα που οδηγεί στην κεντρική είσοδο του Ξενία σηκώνοντας τον γιακά του παλτού του. Στα αριστερά του αναπτύσσεται το ξενοδοχείο και στα δεξιά του έχει τα πρανή του βουνού. Η πέτρα κυριαρχεί στο κτίριο και συνδυάζεται αρμονικά με τη κεραμοσκεπή. Η τοποθεσία του ξενοδοχείου, όπως και οι περισσότερες των Ξενία,  είναι εκπληκτική.

Το Ξενία με νοτιοανατολικό προσανατολισμό και σχεδιασμένο κατά πλάτος εκμεταλλεύεται την όμορφη θέα της τοποθεσίας από όλους τους χώρους του. Στα βορειοδυτικά που βρίσκεται και η κύρια είσοδος έχουν τοποθετηθεί οι βοηθητικοί χώροι, οι κεντρικοί διάδρομοι καθώς και τα κοινόχρηστα λουτρά.

Ο περιηγητής κατεβαίνοντας και τα τελευταία σκαλοπάτια μετά την είσοδο του εστιατορίου βρίσκεται μπροστά στην κεντρική είσοδο που οδηγεί στην reception. Δεξιά της εισόδου είναι ο διάδρομος που οδηγεί στα δυτικά του ξενοδοχείου με την παλιά παιδική χαρά και το περιμετρικό μονοπάτι που διατρέχει το ξενοδοχείο. Μετά από μια σύντομη βόλτα στον περιβάλλοντα χώρο του ξενοδοχείου ανάμεσα στα έλατα και παλιές καρέκλες των δωματίων ο περιηγητής μας ανοίγει τη βαριά πόρτα του εστιατορίου και μπαίνει στο εσωτερικό, η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και σε συνδυασμό με τα παλιά έπιπλα δημιουργείται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παλιό σαλέ. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο χώρο το τζάκι. Στον χώρο δεν ακούγονται φωνές και δεν υπάρχουν πελάτες, αλλά τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους. Διαλέγει ένα ωραίο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο με θέα, τότε εμφανίζεται μια όμορφη κοπέλα και του φέρνει μια κούπα τσάι. Στη βιβλιοθήκη που βρίσκεται δίπλα του χάσκει ένα παλιό ανάτυπο που έχει τίτλο «Ξενία Καστανιάς». Χωρίς να χάσει χρόνο κάθεται αναπαυτικά στην παλιά καρέκλα και αρχίζει να ξεφυλλίζει τις κιτρινισμένες σελίδες του.

Έξω έχει αρχίσει να πέφτει η νύχτα και τα φώτα της Καστανιάς τρεμοπαίζουν στο βάθος του ορίζοντα. Τα φώτα του ξενοδοχείου είναι αναμμένα αλλά κατά ένα περίεργο λόγο συνεχίζει να είναι μόνος του στον χώρο.

Στις πρώτες σελίδες διαβάζει ότι το Ξενία Καστανιάς κτίστηκε το 1966 σε σχέδια του Άρη Κωνσταντινίδη. Η κάτοψη του ξενοδοχείου ακολουθεί το ανάγλυφο του εδάφους δημιουργώντας επίπεδα με σκάλες και πλατώματα. Το Ξενία εκτίνετε σε ισόγειο και δύο ορόφους με τα δωμάτια να έχουν τοποθετηθεί στον πρώτο και δεύτερο όροφο και σε ένα κομμάτι του ισογείου στα δυτικά. Τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι η πέτρα, το ξύλο, το μέταλλο, και οι πλάκες Καρύστου. Οι πόρτες και τα παράθυρα είναι ξύλινα με λεπτομέρειες από περσίδες και τζαμωτά. Ο αρχιτέκτονας επέλεξε να χρησιμοποιήσει υλικά όπως η πέτρα, το ξύλο, το μάρμαρο και οι πλάκες Καρύστου. Στα μπαλκόνια έχουν χρησιμοποιηθεί στο κιγκλίδωμα λεπτές μεταλλικές βέργες που συνδυάζονται με ξύλινες λεπτομέρειες.

Στην βορειοδυτική  πλευρά, που είναι και η πίσω πλευρά του ξενοδοχείου έχει χωροθετηθεί ο χώρος υποδοχής των πελατών, η είσοδος του εστιατορίου και οι βοηθητικοί χώροι. Μέσο του κεντρικού κλιμακοστασίου φτάνουμε στα δωμάτια των ορόφων τα οποία έχουν θέα στα νότια όπως και οι άλλοι κοινόχρηστοι χώροι. Τα δωμάτια που βρίσκονται στο ισόγειο έχουν πρόσβαση απευθείας στον κήπο μέσα στα έλατα και τη γενική βλάστηση. Ένα διαχωριστικό απομονώνει τον μικρό υπαίθριο χώρο κάθε δωματίου από το διπλανό του. Γενικά το ξενοδοχείο δεν διαθέτει μεγάλο περιβάλλοντα χώρο πέρα από τον χώρο της παιδικής χαράς που βρίσκεται στα δυτικά.

Το 1980 η αρμόδια υπηρεσία του ΕΟΤ αποφάσισε την επέκταση του ξενοδοχείου ώστε να ανταπεξέλθει στην αυξημένη ζήτηση, δεν γνωρίζουμε όμως ποιος αρχιτέκτονας τη μελέτησε. Ακολουθήθηκε η αρχική κεντρική ιδέα στις λιτές γραμμές και τη μορφολογία του κτιρίου και έτσι το Ξενία απέκτησε 34 δωμάτια με θέα, χώρους φαγητού ποτού και ξεκούρασης δίπλα στο τζάκι.

Η ώρα έχει περάσει και το σκοτάδι είναι γεγονός, η ψιλόλιγνη σκιά ανεβαίνει τη ράμπα και βγαίνει στο πλάτωμα, η κίτρινη λάμπα φωτισμού του δρόμου φωτίζει την πεσμένη πινακίδα με το όνομα του ξενοδοχείου την ώρα που το παλιό αμάξι χάνεται μέσα στο σκοτάδι του δάσους.

Τα φώτα του ξενοδοχείου σταδιακά σβήνουν, τελευταίο μένει το κίτρινο φως του δρόμου που και αυτό αρχίζει να τρεμοπαίζει. Το Ξενία Καστανιάς έκλεισε οριστικά  στις αρχές του 2012.

του Μανώλη Οικονόμου

Οι φωτογραφίες είναι απο το αρχείο του υπογράφοντα το 2013.