ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ

• ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

  06 Μάιος, 2008

  Ανηφορίζω και έχω κάτι σαν στόχο να φτάσω, μαζί με την παρέα μου, ψηλά στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία. Νύχτα αφήσαμε τον οικισμό της Ύδρας πίσω μας και έχουμε μπροστά μας μια ώρα περίπου δρόμο. Βάζουμε πρώτο το γεμάτο φεγγάρι και τελευταία από κοντά, μας σιγοντάρει μια αύρα, τέλη του Απρίλη.     

• ΔΥΟ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

  06 Απρίλιος, 2008

  "..Και πώς να στεργίωσει καλή αρχιτεκτονική σε αυτόν τον τόπο, που όλοι είναι φυγόπονοι και που κανένας τους δεν παραδέχεται αυτόν τον τόπο για δικό του. Που κανένας δεν θα κάτσει να τον ακούσει, να τον νιώσει γιατί... παίρνει πολύ καιρό και δεν μπορούν αυτή τη σιωπή, θέλουν αλλαγές και καινούργια πράγματα, για να έχει ένα ενδιαφέρον.."     

• Η... «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΠΟΜΠΗ»

  08 Μάρτιος, 2008

  Καιρό είχα να δω τέτοια πρωινά – γίνεται μέρα ξανά και φωτίζει. Εκεί έξω στήνεται μια γιορτή και παρασέρνει και μένα. Μου φτιάχνει το κέφι για παιχνίδι και δεν αργεί να στηθεί το παραμύθι. Βάζω λοιπόν και εγώ κάτω τη δουλειά και τη μπολιάζω με αυτό...     

• ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ...-ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ-

  06 Φεβρουάριος, 2008

  Ναι, υπάρχει χρόνος και «χαρίζει» φθορά στα πάντα... και στα κτίρια. Όμως όταν το κτίριο γίνει ερείπιο, δεν μπορεί να το πειράξει άλλο... Το ερείπιο είναι για πάντα ερείπιο, δεν μεταβάλλεται πλέον η κατάστασή του. Δεν μπορείς να πεις πολύ ερείπιο ή λίγο ερείπιο. Είναι ΕΡΕΙΠΙΟ!     

• ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ…

  06 Ιανουάριος, 2008

  Η ώρα έφτασε. Η νύχτα έχει μπει για τα καλά, με τα «καλά» της, και τα ρούχα μου εντάσσονται αρμονικά στο πνεύμα των γιορτών. Όλα έχουν το ίδιο ύφος. Το γιλέκο μου, τα λαμπάκια στο περιμετρικό μπαλκόνι του γείτονα, το άρωμα στο αυτοκίνητο και ο γιορτινός φωτισμός του δήμου – ίδιος και ασχεδίαστος χρόνια τώρα, έχουν το ίδιο χαμόγελο, αυτό της «τσοκόντα».     

• ΑΦΘΑΡΤΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ

  12 Νοέμβριος, 2007

  Ο άνθρωπος γεννά το σπίτι του και το σπίτι τον άνθρωπο και τον δέχεται και γίνονται το Ένα γιατί είναι φτιαγμένοι από την ίδια ουσία – το ανολοκλήρωτο, το ατελές. Και είναι αυτό που του χαρίζει «ψυχή». (Brecht)     

• ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ… κ. ΘΕΟΥ

  04 Ιούλιος, 2007

  Το επιχείρημα πίσω από το οποίο οχυρώνονται οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος του στείρου μιμητισμού των βυζαντινών τύπων, στους σύγχρονους ναούς, είναι ο «σεβασμός στην παράδοση». Το ξεστομούν και το κάνουν σημαία τους. Ίσως αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Παπαιωάννου θα μπορούσε να τους διδάξει με την φράση του:
  «Να σεβόμαστε το πνεύμα και όχι το γράμμα της παράδοσης»     

• ΑΡΡΩΣΤΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ – ΑΡΡΩΣΤΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

  02 Απρίλιος, 2007

  Όλοι υπακούνε τυφλά στον νέο αυτό κατασκευασμένο θεό, την επιστήμη. Φανατικοί οπαδοί του, σκοτώνουμε το οτιδήποτε δεν είναι «λογικό», δεν είναι «σύμφωνο με την επιστήμη».     

• ΣΤΗΝ 7Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ...

  04 Φεβρουάριος, 2007

  Όλη η επιστολή είναι μια ωδή στην αρχιτεκτονημένη σκέψη, που φαντάζομαι όμως πως δεν θα είχε αυτό στο μυαλό της η συγγραφέας όταν θα έγραφε. Και είναι αυτό που δίνει και περισσότερο νόημα, γιατί αποδεικνύει τον οικουμενικό χαρακτήρα της αρχιτεκτονικής, ως ήχος, μυρωδιές, αγγίγματα, φως, αέρας, νερό και τόσα αλλά... Ο πρωταγωνιστής γίνεται αρχιτέκτονας χωρίς πτυχία, γιατί έχει αυτιά και ακούει, χέρια και πιάνει, μάτια και βλέπει... και αν έχτιζε θα έκανε αρχιτεκτονική, το δίχως άλλο...     

• Η ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

  10 Νοέμβριος, 2006

  Πόσα και πόσα αριστουργήματα της τέχνης και της ευρύτερης αρχιτεκτονικής, δεν έχουν μια δική τους ιστορία να πουν. Και εμείς τα κοιτάμε και τα θαυμάζουμε και αρκούμαστε σε αυτό. Γιατί δεν έχουμε μάθει να αναζητούμε «τάς αιτίας των ποιουμένων», που λέει και ο Πλάτωνας.     

• ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

  08 Οκτώβριος, 2006

  «Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί, στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων, απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα, μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας, κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε...»     

• Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΗΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ ΜΟΥ

  12 Σεπτέμβριος, 2006

  «…Και η αρχιτεκτονική, η αληθινή αρχιτεκτονική μια είναι. Άσχετα από εποχές ή κινήματα. Μα είναι ο τόπος, η ένταση του τοπίου που αναγκάζει το κτίριο να προσαρμόζεται κάθε φορά. Έτσι ώστε το τοπίο, το κτίριο και ο άνθρωπος που το ζει να γίνουν ένα. Και για να μιλάω λες και αρχιτέκτονας-ική και Θεός να είναι ένα!!! Όποτε και να λέω πως η αρχιτεκτονική έχει Θεό (ουσία) και ο Θεός είναι αρχιτεκτονημένος….»